Wanneer ik een consult start, begin ik altijd met dezelfde vraag:
“Sta je open voor een gesprek met mij?”
Het lijkt misschien een simpele openingszin, maar voor mij is het een heel bijzonder moment. Het is het eerste echte contact, het punt waarop een dier kan aangeven hoe het zich voelt en of het klaar is om te praten. En wat ik daarop terugkrijg, verrast me nog steeds iedere keer opnieuw. Soms ontroert het me, soms maakt het me aan het lachen, en altijd geeft het me meteen een inkijkje in het karakter van het dier.
Geen enkel dier reageert hetzelfde. Dat maakt ieder gesprek uniek.
Soms hoor ik meteen een enthousiast
“Ja hoor!” of zelfs “Kom maar op!”
– alsof ze al zaten te wachten tot ik eindelijk de verbinding maakte. Die reacties hebben vaak iets vrolijks en ongeduldigs, alsof het gesprek niet snel genoeg kan beginnen.
Andere keren merk ik eerst een aarzeling. Dan klinkt het bijvoorbeeld: “Uh… ja, dat is goed” of “Ja hoor, denk het wel.” In zulke momenten voel ik dat het dier even moet wennen, aftasten wie ik ben en wat ik kom doen. Ik neem dan altijd rustig de tijd. Vaak zie ik dat, naarmate het gesprek vordert, de antwoorden losser en vrijer worden.
Wat ik ontzettend leuk vind, zijn de reacties met humor of speelsheid. Zo kreeg ik eens: “Nou, gezellig! Kom maar door.” of zelfs
“Ga je best maar doen.”
Dat tovert een glimlach op mijn gezicht. Het voelt alsof een dier even een grapje maakt, en dat breekt meteen het ijs.
En soms raakt het me... Ik herinner me een keer dat een dier zei: “Ik wist dat je al zou komen en daar ben ik heel blij mee.” Dat voelde zo warm, alsof het gesprek al verwacht werd en ik welkom was.
Dan de kat van mijn zus waar ik veel mee heb geoefend en nog vaak mee klets.
“Nee, dat hoef je eigenlijk niet meer te vragen. Jij mag altijd met mij kletsen.”
Zulke momenten zijn zo intiem en vanzelfsprekend, dat ik er zelf even stil van word.
Wat me steeds weer opvalt, is hoe eerlijk en puur deze eerste reacties zijn. Er zit geen masker overheen, geen sociaal wenselijk antwoord – gewoon precies wat ze op dat moment voelen. Of dat nou uitbundig, voorzichtig of speels is.
En dat maakt dat ik iedere keer weer met verwondering aan een gesprek begin. Het voelt een beetje alsof ik een deur openzet, zonder te weten wat erachter ligt. Maar wat er ook komt – een lach, een aarzelende ja of een warme begroeting – het is altijd écht. En dat is precies wat mijn werk zo bijzonder maakt.
Wat zijn dieren toch geweldig! 🤍🐾
Liefs,
Sietske
